...εδώ προσπαθούμε τόσο καιρό να την ξεχάσουμε,
κι αυτοί εκεί. Επιμένουν στο λάβαρο.
Βρε μανία!
(φωτο: αφίσα από ριμέικ [cult] ταινίας τρόμου ρωσικής παραγωγής η οποία θα προβληθεί προσεχώς - Σκηνοθεσία: Vladimir Ilyich Ulyanov, Παραγωγή: Josef Vissarionovich Dzhugashvili)
Υ.Γ.
Αντιπροτείνω αυτό .
Περισσότερες πληροφορίες στη memoryland.
κι αυτοί εκεί. Επιμένουν στο λάβαρο.
Βρε μανία!
(φωτο: αφίσα από ριμέικ [cult] ταινίας τρόμου ρωσικής παραγωγής η οποία θα προβληθεί προσεχώς - Σκηνοθεσία: Vladimir Ilyich Ulyanov, Παραγωγή: Josef Vissarionovich Dzhugashvili)
Υ.Γ.
Αντιπροτείνω αυτό .
Περισσότερες πληροφορίες στη memoryland.
11 σχόλια:
μανία που καταλήγει σε ανία.
και του χρόνου με υγεία!...
καλώς σε βρήκα!
monalisa
welcome to the jungle
Αυτοί "του κόσμου οι κολασμένοι" έχουν καταντήσει χειρότεροι από του κόσμου τους αναμάρτητους (τους ορθόδοξους)
Πολύ αριστερά το'κοψε ο Αλέκος και θα βρει στην Αλέκα...
Η Οκτωβριανή Επανάσταση για τον κόσμο ήταν κάτι καλό, βοήθησε στον εκδημοκρατισμό των δυτικών κοινωνιών μεταπολεμικά αφού αναγκάστηκαν να δώσουν στους εργαζόμενους.
Για την ίδια την ΕΣΣΔ η Οκτωβριανή επανάσταση και το μετέπειτα καθεστώς ήταν μία λαίλαπα, μια χούντα, ένα στυγνό αστυνομικό κράτος.
Κακώς προσπαθείς να την ξεχάσεις. Είναι το σημαντικότερο γεγονός του 20ου αιώνα μετά τον Β' ΠΠ.
Άλλωστε αυτή καθεαυτή η οκτωβριανή επανάσταση δεν είναι κακή. Ή μάλλον καλύτερα είναι πέραν του καλού και του κακού. Είχε ένα αίτημα στο οποίο δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει. Ισότητα και δικαιότερη κατανομή του πλούτου.
Το πέτυχε? Όχι, φυσικά. Ποιος φταίει? Όχι απαραίτητα αυτοί που την έκαναν.
Τέλος πάντων, εύκολα απορρίπτουμε εκ του μακρώθεν και εκ των υστέρων τη μοναδική ταξική επανάσταση που έχει γίνει ποτέ, αποτυγχάνοντας έτσι να της αναγνωρίσουμε τα ωφέλη που αποκομίσαμε από αυτήν.
(Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι δουλειά έχει η αντικομμουνιστική αριστερά να γιορτάζει το ορόσημο του κομμουνισμού. Μάλλον ο Αλέκος οσμίζεται αριστερή στροφή του ΠΑΣΟΚ και πιάνει πόρτα για τον χειμώνα, μόνο που οι "ορθόδοξοι" δεν αλλαξοπιστούν εύκολα.)
doc & s_pablo
Η Οκτωβριανή επανάσταση, βεβαίως δεν είναι κατακριτέα ως μαζική κίνηση-πράξη ενός κοινωνικού συνόλου στην προσπάθεια απελευθέρωσής του από την τότε τσαρική διεφθαρμένη εξουσία
Σαφέστατα όμως είναι κατακριτέα όσον αφορά στον τρόπο εγκαθίδρυσης (ο οποίος είναι κοινός στις περισσότερες επαναστάσεις) και εξέλιξης της.
Πολύ πριν τον Στάλιν, στις απαρχές του νέου καθεστώτος είχε εγκαινιαστεί ένα κλίμα απόλυτης ανελευθερίας μέσα στο πλαίσιο της «κόκκινης τρομοκρατίας» του Λένιν. Ήδη από το 1918 ιδρύεται η Τσέκα (μυστική αστυνομία με «ευρύτατες αρμοδιότητες»: πλήθος συλλήψεων και ομαδικών εκτελέσεων με συνοπτικές διαδικασίες), ενώ όσοι τολμούσαν να δηλώσουν διαφορετική άποψη από την επικρατούσα (ακόμα και οι ημέτεροι π.χ. Κάουτσκι) αμέσως χαρακτηρίζονταν «αποστάτες» (παραπέμπω στη μπροσούρα του Λένιν «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Καούτσκι»). Ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε (δίκες, ομαδικές εκκαθαρίσεις, Γκούλαγκ, γραφειοκρατία, στρατοκρατία, κ.α.) αργότερα με τον Στάλιν είναι λίγο-πολύ γνωστός.
Προσωπικά, ως εδώ, βρίσκω πολλά κοινά σημεία (τηρουμένων των αναλογιών) με την άλλη, τη δική μας «επανάσταση» της 21ης Απριλίου.
Επίσης, η Οκτωβριανή επανάσταση ήταν αυτή που απέδειξε εμφανώς την αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος, αφού ο ίδιος ο Λένιν θέσπισε «ένα περιορισμένο καπιταλιστικό σύστημα για μια περιορισμένη χρονική περίοδο» όπως έγραφε, στην προσπάθεια ανόρθωσης της κρατικής οικονομίας. Τακτική η οποία επέτυχε τα μέγιστα.
(Ένας ακόμη λόγος που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί την προσκυνούν οι σύντροφοι)
Η λέξη «επανάσταση» συνειρμικά παραπέμπει σε κάτι το ένδοξο, το ωφέλιμο και το δημιουργικό για τον άνθρωπο. Όμως (όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Δήμου), η επαναστατικότητα δεν ωφελεί όταν οδηγεί σε ένα αυταρχικό κράτος, διότι αυτό θα γίνει αυτόματα συντηρητικό για να συντηρήσει τον εαυτό του.
Νομίζω πως τα κράτη που έχουν εξελιχθεί ομαλά με σταδιακές μεταρρυθμίσεις (χωρίς βίαιες, επιπόλαιες, ριζοσπαστικές αλλαγές των θεσμών τους) έχουν αποκτήσει κάποια σημαντικά δημοκρατικά στοιχεία και θεσμούς (κατάλοιπα κινημάτων τα οποία έχουν δράσει σε διάφορες χρονικές περιόδους), τα οποία δεν μπορούν να αποκτηθούν με επαναστάσεις από τη μια μέρα στην άλλη.
Διαβάστε όταν έχετε χρόνο την εισγαγωγή στην ελληνική έκδοση της "Μαύρης βίβλου του κομμουνισμού", από τον Δημήτρη Δημητράκο,(καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών).
http://www.in.gr/BOOKS/kourtoua/default.htm
Ο ΣΥΝ με τον Αλέκο με απογοήτευσε για άλλη μια φορά.
Είναι το μόνο από τα μεγάλα κόμματα που θα μπορούσα να ψηφίσω.
doctor
doc
Ο ΣΥΝ, δε με εξέπληξε καθόλου. Είναι προφανές χρόνια τώρα ότι δεν ξέρει προς τα που να στραφεί, σε ποιόν χώρο ανήκει, ποια πολιτική να προβάλει.
Εχω ξαναγράψει ότι η αριστερά -στην Ελλάδα τουλάχιστον- λειτουργεί πλέον ως δοχείο υπερχείλισης (ή πιο ωμά: κουτσοί στραβοί στον αγ.Παντελεήμονα).
Αν αληθεύει το γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι σε ιδεολογική κρίση (που αληθεύει), φαντάσου τι γίνεται στο χώρο της "ριζοσπαστικής" αριστεράς.
Υ.Γ.
το βιβλίο είναι στα υπόψιν εδώ και καιρό αλλά ελλείψει χρόνου...
Α, και να μιλάμε στον ενικό παρακαλώ.
Eγώ έχω την τύχη να συμμετέχω σε ένα πιο ενδιαφέρον τριήμερο...βλέπε το τελευταίο μου post.
ο σοσιαλιστικός κονστρουκτιβισμός καλά καρατεί...παιδιά, κάποιος πρέπει να τούς μιλήσει για την coca cola...
Γεράσιμε
ευχαριστώ για την ενημέρωση (περί του συνεδρίου)
dawk
εις μάτην.
Εδώ έχομε κάνει και αποκλειστικά δικό μας συνονθύλευμα ιδεολογιών: Χριστιανικός κομμουνισμός, σου λέει (βλέπε Λιάνα).
Αυτό θα πει ιδεολογική εξέλιξη!
Δημοσίευση σχολίου