3 σημεία

Εν αρχή ην ο Νιόνιος.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος υπήρξε ο πρόγονος αυτού του μουσικού είδους που ονομάζουμε σήμερα «ελληνόφωνο ροκ». Οι δίσκοι "Μπάλλος" και "Βρώμικο ψωμί" που κυκλοφορούν το 1971 και 1972 αντίστοιχα δηλώνουν φανερά τις σύγχρονες δυτικές επιρροές του Νιόνιου (κυρίως απ’ τον Dylan) καθώς και την επίδραση στον καλλιτέχνη της ελληνικής και της εν γένει βαλκανικής μουσικής παράδοσης. Ως τις αρχές της δεκαετίας του 70’ είχαν ακουστεί μόνο μερικά ψήγματα από «δυτικού τύπου» ενορχηστρώσεις, (βλέπε Poll και Idols) όμως ποτέ ως τότε δεν είχε εκφραστεί σαν ξεχωριστό μουσικό είδος με δικά του χαρακτηριστικά και κοινό.
Εκτός του ότι εισάγει στην Ελλάδα - συμπράττοντας με τα Μπουρμπούλια – με τον «Μπάλλο», τον νέο τότε - για μας - ήχο με τις καινούριες ενορχηστρώσεις, τους νέους ρυθμούς και τις περίεργες δυτικότροπες κιθαριστικές συγχορδίες, φτιάχνει συγχρόνως ένα συνονθύλευμα ελληνόφωνου ροκ ήχου με στοιχεία από βαλκανικές και παραδοσιακές ελληνικές μελωδίες, ενώ είχε δημιουργήσει ήδη από το «φορτηγό» μια δική του γλώσσα (σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα των καιρών), άμεση, καίρια και συχνά θρασεία, για να την ενσωματώσει στο άρτι ανακαλυφθέν μουσικό παρακλάδι.

Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν μικρά (πολλά απ’ αυτά αξιόλογα) συγκροτήματα και δίσκοι οι οποίοι εξέφραζαν την αθώα παιδική ηλικία του ελληνόφωνου ροκ, με το χιούμορ να την καθιστά ανατρεπτικά αυτοσαρκαζόμενη και σαρκαστικά ανατρεπτική. Στα μέσα της δεκαετίας του 70’ όμως, ο Παύλος Σιδηρόπουλος (μαθητεύσας στο πλάι των Μπουρμπουλιών και του Σαββόπουλου, στο "Κύτταρο") μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο για να θυμίσει πως «υπάρχει στο ροκ το ελληνικό και η Κ.Δ.Ο.Α. (Κτηνώδης Δύναμη, Ογκώδης Άγνοια) που αν θελήσεις να την κοροϊδέψεις θα σου πετάξει μπουκάλι» αλλά και ότι αυτή η δύναμη συνυπάρχει με τη διανόηση, τον αθλητισμό, την πολιτική διαμαρτυρία, την κοινωνιολογία και βεβαίως με τα ναρκωτικά. Μηδενιστικό και απαισιόδοξο, τρυφερό και βίαιο, οργισμένο και ηττοπαθές το «Φλου» του Παύλου με τους Σπυριδούλα (το οποίο αποτέλεσε επιτέλους έναν καλό ελληνικό ροκ δίσκο) έρχεται το 1978 για να αποδείξει όλα τα παραπάνω.

1983: Ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Γιώργος Καρράς, ο Μιχάλης Κανατίδης και ο Κώστας Φλωροσκούφης προβάρουν σε κάποιο υπόγειο στη Νεάπολη της Θεσσαλονίκης τα πρώτα τραγούδια τους τα οποία είναι φορτισμένα και επηρεασμένα από τη μετά-punk ατμόσφαιρα της εποχής και την έντονη τότε ζωή στους δρόμους της συμπρωτεύουσας.
Το νέο συγκρότημα που θα ονομαστεί Τρύπες και με την επιθετική μουσική του στάση και τη μαχητική στιχουργική του θεματολογία, θα πετύχει να εξελίξει μια μουσική πρόταση με ταυτότητα αναντίρρητα ροκ αλλά και με φυσιογνωμία σαφέστατα ελληνική, η οποία εξασφάλισε μεγάλη δημοσιότητα και επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους. Χαρακτηριστικά δείγματα: "Πάρτι στον 13^ο όροφο" (1987) και "Το κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" (1996).

Σήμερα, μετά τη διάλυση των Τρυπών, ο Γιάννης Αγγελάκας ο οποίος αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στη χώρα στο χώρο της μουσικής και της στιχογραφίας, έχοντας ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της ιδεολογίας του ελληνόφωνου ροκ (δείγμα σκεπτόμενου και ανήσυχου καλλιτέχνη), συνεχίζει τη μουσική του καριέρα σε συνεργασία με τον Νίκο Βελιώτη και το μουσικό σχήμα Επισκέπτες, μπαίνοντας σε άλλα μουσικά μονοπάτια και ερευνώντας διαφορετικά μουσικά είδη, εκδίδει δίσκους που πραγματικά πάντα έχουν κάτι καινούριο να πουν και να αφήσουν πίσω ("Ανάσες των λύκων" (2005), "Από δώ και πάνω").

Υ.Γ.
Την παρασκευή 5 Οκτωβρίου ο Γ.Αγγελάκας με τους Επισκέπτες στο Ηράκλειο για μια μόνο συναυλία.