Αφιερωμένο εξαιρετικά

«Δυο πράγματα είναι άπειρα: η ανθρώπινη βλακεία και το σύμπαν. Και για το σύμπαν δεν είμαι και τόσο σίγουρος»
Albert Einstein

Κοιτάζοντας τους φρενιτιώδεις πανηγυρισμούς των οπαδών του κυβερνώντος κόμματος όταν ανακοινώθηκαν τα exit polls το βράδυ της 16^ης Σεπτεμβρίου, αναρωτήθηκα αν όλοι αυτοί που χόρευαν μεθυσμένοι από χαρά, κουνώντας το κομματικό λάβαρο, έχουν κάποιο άμεσο συμφέρον από την εκλογή της ΝΔ. Αν έχουν «από κοντά» κάποιο στέλεχός της στο οποίο μπορούν να στηριχτούν αργότερα για κάποια υπόθεση που τους απασχολεί ή αν συγγενικό τους πρόσωπο έβαλε υποψηφιότητα με τη ΝΔ και κατά συνέπεια πρέπει να στηρίζουν σθεναρά το κόμμα. Πώς αλλιώς να εξηγήσω λογικά τις αντιδράσεις αυτές οι οποίες δικαιολογούνται μόνο σε κατάσταση μεταπολίτευσης (το ενδεχόμενο να πανηγυρίζουν λόγω της γιορτής της δημοκρατίας [?] το είχα απορρίψει από την αρχή).

Αναγνώρισα ανάμεσα τους πρόσωπα γνωστά που όταν τα συναντάς (εκτός κομματικού πλαισίου) καλοπροαίρετα χαιρετούν αν και μετά βίας ακούγεται το «καλημέρα» από τα χείλη τους λόγω της υπερβολικής συστολής τους. Όταν θυμήθηκα δε τη ρήση του Paul Eldridge -ότι δηλαδή «οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πεθάνουν για μια ιδέα, αρκεί να μην είναι πολύ ξεκάθαρη»*- κατέληξα ότι είναι το γεγονός ότι ανήκουν σε κάποιο ομάδα, (κόμμα, παράταξη ή δόγμα) που μεταμορφώνει τα άτομα αυτά από πολίτες που έχουν ή τείνουν να αποκτήσουν -στη χειρότερη περίπτωση- αυτό που ονομάζεται «κοινή λογική», σε υπνωτισμένα καθοδηγούμενα ζόμπι εντεταγμένα σε ένα χώρο τον οποίο τις περισσότερες φορές δεν αγαπούν (τι ν' αγαπήσεις π.χ. σε ένα κόμμα - είναι ένα όργανο εξουσίας. Αχ Νικόδημε!).

Και να! αμέσως η λέξη-κλειδί (ανήκω) η οποία μεταξύ άλλων συμβολίζει και την απεριόριστη θέληση για κοινωνικοποίηση του ανθρώπου - απανταχού και ανέκαθεν.
Υποχείριο των παθών του στις περισσότερες περιπτώσεις ο άνθρωπος υποκύπτει και στο τέλος «πρέπει» κάπου να ενταχθεί και να ενστερνιστεί τις ιδέες κάποιου –ισμού (ο Τρόττερ υποστηρίζει ότι το ένστικτο της αγέλης είναι ένα από τα αρχαιότερα ένστικτα μαζί μ’ αυτό της θρέψης και της αυτοσυντήρησης), να είναι μέλος μίας ομάδας, μιας «αγέλης» και να αυτοεπιβεβαιώνεται μέσω του πλήθους της ομάδας, παρόλα τα αρνητικά στοιχεία που ενδέχεται να έχει (και πάντα έχει) η ομάδα αυτή. Και το χειρότερο είναι ότι με την πάροδο του χρόνου βρίσκει ηλίθια επιχειρήματα για να υποστηρίξει τις ιδέες και τα πιστεύω της ιδεολογίας ή του δόγματος στο οποίο ανήκει.

Το θέμα γίνεται μάλλον πολύπλοκο όταν εισάγεται και παράμετρος της υπερβολής, και ενώ το άτομο ψάχνει να βρει το στοιχείο που το εκφράζει και του ανήκει μέσα στο σύνολο για να προσπαθήσει να το κατακτήσει, καταλήγει να καθοδηγείται και να ανήκει πλέον σε κάποιους / κάτι άλλο χάνοντας την πνευματική του ελευθερία (ή ότι είχε απομείνει απ’ αυτή) χωρίς να το αντιληφθεί. Εξάλλου οι παρωπίδες δεν αργούν και πολύ να φορεθούν όταν το άτομο είναι ανασφαλές. Προσωπική προτροπή: αν σας πουν «τα στρατόπεδα χωρίστηκαν, πρέπει να διαλέξετε κάποιο» απαντήστε: «είμαι αντιμιλιταριστής»

* Σήμερα η ιδέα είναι ξεκάθαρη, αλλά είναι και διαχρονική και πάντα επίκαιρη: το χρήμα. Ολοι αυτοί έχουν λεφτά αισθήματα

(Στην πάνω φώτο, το σύνθημα μπορεί να αντιστραφεί: "Θάνατος στην Ορθοδοξία". Οπως προτιμάτε...
Στην κάτω φωτο, τα παιδιά απ' το Κόμμα)