Ένα σύννεφο μεμψιμοιρίας και μιζέριας καλύπτει την κάθε τους σκέψη, την κάθε τους κίνηση. Άνθρωποι με παντός είδους συμπλέγματα, κλειστοί, ανασφαλείς, που τρέμουν οποιαδήποτε αλλαγή στο άμεσο περιβάλλον τους. Οχυρώνονται πίσω από το δεδομένο, το σίγουρο και πολεμούν κατά όποιου θα μπορούσε να διαταράξει "τον εφησυχασμένο ύπνο" τους.
Ζηλοφθονούν όποιον τα καταφέρνει καλύτερα από αυτούς – όσους επιδιώκουν να ξεφύγουν απ’ τη ομογενοποιημένη μάζα μες την οποία κολυμπούν ("ο φρικτός φόβος ότι κάποιος, κάπου μπορεί να είναι ευτυχισμένος"). Περιφρονούν και απαξιώνουν όποιον δεν έχει τα χαρακτηριστικά τους. Προβοκάρουν κάθε ενέργεια ενός αντικειμενικά ικανότερού τους.
Ο ατομικισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Ανέκαθεν κόλακες και υποστηρικτές κάθε μορφής εξουσίας για να κερδίσουν την εύνοιά της προς επίτευξη του προσωπικού τους καιροσκοπισμού. Ο ατομικισμός ως αξία.
Η έννοια της αξιοπρέπειας έρχεται σε δεύτερη μοίρα όταν παρεμβαίνει το προσωπικό συμφέρον.
Η έλλειψη παιδείας στο απόγειό της. Η έλλειψη αισθητικής στον κολοφώνα της δόξας της.
Δεν αναζητούν το γιατί, αλλά παγιώνουν και παπαγαλίζουν παρωχημένες αντιλήψεις και κυρίως γηπεδικά συνθήματα. Δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική - δε θα μπορούσαν άλλωστε να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη, και συνεπώς τα λάθη τους.
Άγονται και φέρονται από εκείνους που (εύκολα) μπορούν να υποδαυλίσουν τα πιο ταπεινά τους ένστικτα.
Ανέκαθεν υποχείρια των δημαγωγών και σκλάβοι του εκάστοτε συστήματος, τρέφονται από μεγαλόσχημες λαϊκιστικές ρήσεις, αγαπούν τις στολές (από στρατιωτική παραλλαγή μέχρι κουστούμι) και θεοποιούν τα πρόσωπα που τις φορούν.
Αποτελούν τη βάση και το υποστύλωμα κάθε φασιστικού καθεστώτος.
Υ.Γ.
αξίζει να δείτε την ταινία "Σπιρτόκουτο" του Γιάννη Οικονομίδη
|
4 σχόλια:
καλησπερα giasafox
θα συμφωνησω με τη σημερινη σου αναρτηση και θα σου πω οτι το "σπιρτοκουτο" το εχω δει και ειναι φανταστικη ταινια.
καλη σου νυχτα
Πολυ καλη η προσεγγιση σου αλλα η ταινια αυτη που λες ειναι φριχτη.Η χειροτερη που εχω δει.
aliki & anisixos
παραθέτω κάποιες πληροφορίες για την ταινία η οποία πρόσφατα ανέβηκε και στο θεατρικό σανίδι
"Στο "ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ" (η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη που διακρίθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) στο 44ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2003) ο δημιουργός σχηματοποιεί μια σειρά από εικόνες λεκτικής βίας, συμπυκνώνοντας και αναδεικνύοντας έτσι, στον υπερθετικό βαθμό, την υπόγεια βία που διατρέχει το σώμα μιας σύγχρονης – μικροαστικής στην καταγωγή αλλά νεοπλουτίστικης στον τρόπο σκέψης και τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά – ελληνικής οικογένειας. Μια οικογένεια εγκλωβισμένη στη μικροαστική της νοοτροπία, από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν ούτε τα νεότερα μέλη της. Βλέπουμε τις συνέπειες αυτού του εγκλωβισμού, την οργή, το θυμό και τις εντάσεις που σχεδόν διαλύουν τον ιστό της, χωρίς όμως να αποτρέπουν την αναπαραγωγή της..."
Η κακομοιριά της νεοελληνικής μικροαστικής οικογένειας δεν θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα. Ταινία (που κατά τη γνώμη μου αφυπνίζει συνειδήσεις) για γερά νεύρα και κυρίως για θεατές με αντοχή στη λεκτική βία.
giasafox
Δεν την έχω δει αυτήν την ταινία, αλλά ένα δεκάλεπτο τρέιλερ που είδα κάποια στιγμή αρκούσε για να καταλάβω ότι δεν θέλω να τη δω.
Όχι γιατί έχω πρόβλημα με τη βία οποιουδήποτε είδους, αλλά γιατί η τεχνη "γροθιά στο στομάχι" είναι πολύ ενοχλητική για τη δική μου αισθητική.
Δημοσίευση σχολίου